Dag 12 een vermoeiende tocht naar Marines

Ik ben op, kappot en ontzettend moe.  Mijn hele lichaam is nat van het zweet en mijn benen tintelen. Het is dat ik weet dat jullie naar mijn verhaal uitkijken, waardoor ik nog een beetje energie krijg om mijn tablet tevoorschijn te halen.

Toen ik vanmorgen wakker werd scheen het zonnetje. In ieder geval beter weer dan gisteren. We hebben onze spullen ingepakt en na het ontbijt zijn we tegen half 10 vertrokken. Zoals elke dag bekijkt Jan de avond van tevoren welke route wij het beste kunnen volgen om uit het plaatsje te komen en ook weer aansluiting kunnen vinden op de route van St. Jacobsboekje nr. 1.  Op een papiertje schrijft hij of ik de te volgen straten op. We volgen dit dan braaf tot we weer op de route van boekje nr. 1 uitkomen..

Om uit Clermont te komen had Jan ook nog extra gekeken hoe hij het beste die steile klims in Clermont kon ontwijken. Eigenlijk wilde hij niet terug naar het startpunt in Clermont vanwege deze steile klims. Vanuit ons hoteladres had hij een route gevonden richting Mouy, daarvoor hoefden we geen 1,5 km terug naar Clermont. Zo hebben we dus de straten gevolgd op ons briefje om uit Clermont te komen richting Mouy. We volgden straten tot we ineens niet meer verder konden vanwege een bos. We moesten op de D55 uitkomen en ineens was er een bos. Ik keek het pad op van het bos en het zag er donker en onbegaanbaar uit. Ik zei tegen Jan, ik ga het bos niet in. Volgens de route moesten we 750 m die weg hebben. Ook google maps gaf aan dat we rechtdoor moesten, door het bos. Jan stelde voor om een stukje het bos in te lopen om te kijken wat voor pad het is. Na 5 minuten ongeveer kwam hij terug. En, God zij dank zei hij, dit pad is niks. Het wordt steeds onbegaanbaarder en stijler. Dan maar google maps er weer bij voor de volgende adviesroute. Die was 4 km langer. Tegenwoordig laat ik mij niet meer afschrikken door kilometers langer, dus ik zei dan doen we die maar. Straat voor straat weer opgeschreven op een briefje  waarna we de fietsen weer pakten om verder te gaan. Na ongeveer 20 minuten fietsen, kwamen we (ja, je raad het al) weer voor een bos. De route om op de D55 te komen ging deze keer 900 meter door een bos. Ik zei wederom tegen Jan ik ga geen bos in. Ik stel voor dat we gewoon naar Clermont fietsen en daar de route oppakken. Jan, zei nog dan moet je wel al die steile hellingen op fietsen. Dat kon mij op dat moment niet deren. Ik ging in ieder geval niet door een bos. Oke, terug naar het startpunt bij ons hotel, 1,5 km naar Clermont en daar de route oppakken naar Mouy. Het werd een stukje lopen, een stukje fietsen. Het was inmiddels half 12..

Tot Mouy ging het goed. Bij Mouy moesten op de D55 uitkomen. Wat we ook deden we konden de goede D55 zoals het in het boekje staat niet vinden. Dat werd even zoeken, terug fietsen, weer terug fietsen. Uiteindelijk hebben we de borden in het dorp maar gevolgd om naar het volgende plaatsje te komen. Achteraf blijkt dat er bij Mouy  twee D55 bij elkaar komen. En inmiddels is men ook druk bezig om wegen te verleggen, waardoor we ook met het boekje de weg niet konden vinden. We zijn vandaag voor dit deel uit het boekje vaak gestopt om via google maps de wegen te zoeken.  

We gingen via de D55 op weg naar Meru. Dit was een zware route, met klims van 3 km tot 7% steil. Het was zwaar en vermoeiend. Ik ben regelmatig van mijn fiets afgestapt om te lopen.  

We kwamen in het dorp Ste. Genevieve aan. Ik zag een barretje en stopte. Ik was dood moe en toe aan rust. We bestelden 2 cafe grand creme en namen plaats aan een tadeltje. De barre tocht van daarvoor had zoveel van mij gevergd dat ik begon te huilen. Ik dacht waar ben ik mee bezig. Ik dacht aan mijn kinderen, kleinkinderen en aan Amsterdam en Mallorca. Jan, zei neem een suiker klontje, dat heb je wel nodig vandaag. Na het suikerklontje moest ik nog meer huilen. Jan, ging nog 2 cola bestellen en we bleven nog even zitten.

Nadat ik weer tot rust was gekomen gingen we weer verder. Het was al 15.10 uur. We stapten op de fiets en gingen verder richting Meru. Ook deze weg volgden we via de borden. Het was een goede weg. Een recht toe recht aan weg, met enkele kleine hellingen. Dit was goed te doen. In Meru aangekomen zag ik de verwijzingsborden voor 2 hotels. Jan vond het nog te vroeg om te stoppen. Het was nog voor vieren, en we hadden al veel oponthoud gehad in Clermont. We spraken af dat we in het volgende dorpje een slaapplaats zouden zoeken. Dat was Henonville, en dat was nog maar 6 km. Ook stond in het boekje dat je er kon overnachten. Helaas is het ons niet gelukt om in Henonville een slaapplaats te vinden.

We hadden nu geen keus, en waren genoodzaakt om verder te fietsen. Na een klimmetje van 10 % steil, welke ik gelopen heb gingen we verder op onze route naar Marines. We spraken af dat we zouden stoppen zodra we een hotel zagen.  Ergens  in een dorpje op onze doorgaande weg, stonden we stil bij een stoplicht. Jan pakte  boekje nr. 1 om te kijken hoe we verder konden gaan. Er stopten een Ambulancewagen naast ons. De meneer in de Ambulance deed zijn raampje open en zij: a Compostel, Jan zei oui. De meneer zei dat we de weg rechtsaf moesten volgen. Dat was de D188 en die komt niet in het boekje voor.  Ik vroeg aan de meneer waar er een hotel was en hij zei dat we voor een hotel rechtdoor moesten. We besloten de D188 te volgen. jan had de Mio aangezet en het was nog maar 7 km naar Marines. Dat was nog te doen.

We fietsten van dorpje naar dorpje tot we bij het bordje aankwamen richting Marines.

De Mio gaf aan dat het nog maar5 km was. We gingen richting Marines en kwamen al gauw door een bos te fietsen. De D188 gaat door het bos, met goede wegen. Er zaten wel wat klimmetjes bij. Ik heb enkele stukjes gelopen.

Tegen 18.00 uur kwamen we in Marines aan. We fietsten naar het hotel. Ik ging naar binnen en bestelde een kamer. Vandaag logeren we in Hotel restaurant la Tratoria.

Ik ga zo heerlijk een warm bad nemen om bij te komen van alle fysieke inspanningen van vandaag.  

Morgen gaan we richting Mezieres.